4. (Susan)

Cholera.
Cholera.
Cholera!
Spóźnię się!
Zegar na szafce wskazywał godzinę ósmą trzydzieśći, a ja dopiero wyszłam z łóżka. Ubrałam się w pierwsze lepsze rzeczy, jakie miałam pod ręką, wcisnęłam mundurek szkolny do torby i zbiegłam po schodach, trzaskając drzwiami.
- Dokąd się panna śpieszy? - pytanie jakim przywitał mnie ojciec chyba weszło mu w nawyk, bo słyszę je codziennie od czterech miesięcy.
- Do szkoły - powiedziałam, ale raczej zabrzmiało to jako "fo szkowy", z racji, że właśnie udało mi się ukraść jeszcze ciepłego tosta z talerza taty. A wiadomo co się robi z tostami.
- Jesteś spóźniona - oznajmił ze stoicką miną, nie zauważając braku swojego śniadania.
- Jakbym nie wiedziała.
Stanęłam przed lustrem i próbowałam doprowadzić włosy do porządku, robiąc mu tym samym na złość. Spóźnianie się na lekcje jest moją rutyną. Mimo wszysko to jego wina. Wie, że mam lekcje z samego rana, a i tak późno kończymy przez niego...
- Masz - podsunął mi pudełko różnokolorowych spinek. - Zrób coś z tą szopą. I załóż soczewki.
- Bawimy się w przykładnego ojca, hm? - Zignorował to. - To co, podrzucisz mnie?

Nie mógł odmówić.

***

- Suusan - piskliwy głos Kate rozległ się tuż przy moim uchu. Obdarzyłam ją znudzonym spojrzeniem i wróciłam do studiowania Moby'ego Dicka. Powinniśmy mieć to dopiero za dwa lata, lecz anglistka uznała, że jesteśmy na tyle mądrą klasą, by przerabiać go w tym roku. Bzdury. Połowie pewnie nie chciało się przeczytać nawet tytułu.
- Po szkole idziemy na zakupy, chcesz iść z nami? - zagadnęła.
- Nie. - zamknęłam książkę, pewnie ucinając jej tym nos. Potem do mnie dotarło, że nie zaznaczyłam niczym strony. Szlag.
- Oj, a ty znowu to samo - jęknęła dziewczyna, celowo przeciągając samogłoski. - Wszyscy mówią, że jesteś dziwna, Ciągne siedzisz na tym oknie...
- Wszyscy czyli kto? - przerwałam jej. Odgarnęła tlenione włosy z czoła, poprawiła usta wściekle czerwoną szminką i po całym zabiegu upiększającym dostałam dopiero odpowiedź:
- Cooper, Hank, Sarah, Ben... A no i Daniel z ósmej - Przytakiwałam, chociaż nie miałam zielonego pojęcia o kim mówi.
Na szczęście właśnie rozległ się upragniony dzwonek na trzecią lekcję. Zeskoczyłam na podłogę, zgarniając po drodze zeszyty i ruszyłam do klasy. No serio. Przecież nie muszę kumplować się ze wszystkimi z otoczenia.
- Czekaj! - wołała za mną. - A co z...?
- Powiesz mi później! - odkrzyknęłam. Odwróciłam się w jej stronę, więc teraz biegłam tyłem. - Wyślesz mi esa, czy coś.
Wróciłam do właśniwgo kierunku jazdy, jednak los chciał by przede mną wyrósł jak spod ziemi jakiś chłopak. Nim zdołałam wyhamować, mój nos zaliczył spotkanie z jego plecami i upadłam.
- Ugh, uważaj jak stoisz! - wypaliłam, nim zdążyłam się ugryźć w język.
- Że ja uważaj? To ty uważaj jak chodzisz!
Idiota. Zrobiłam obrażoną minę i spojrzałam  na niego. Następnie mnie zatkało. Siedziałam na podłodze z miną kompletnego debila, naokoło porozrzucane były moje zeszty, kilkoro uczniów przyglądało nam się z zaciekawieniem, ale nie mogłam oderwać od niego oczu. Uczucie Déjà vu było zbyt przytłaczające.
Potrząsnęłam głową, wstałam i pozbierałam rzeczy. Przestań być taka roztrzepana!
Czarnowłosy chłopak przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, aż w końcu zapytał:
- Nie spotkaliśmy się kiedyś?
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, przyszedł nauczyciel i zagonił nas do klas.
Lecz teraz miałam pewność, iż widziałam go już. A uczucie przeszywających na wylot niebieskich, niczym tafla lodu, oczu towarzyszyło mi do końca zajęć.

***

Do domu wróciłam godzina trzecia pięćdziesiąt. Dzisiaj poszło niebywale szybko. Niezapalone światła świadczyły o nieobecności mojego taty. Uśmiechnęłam się pod nosem. Przynajmniej tyle dobrego z tego dnia. Nie będzie się czepiał, że znowu dorabiam na boku.
Zrzuciłam z siebie czarny strój ubrudzony krwią i rzuciłam go do zlewu. Krew schodzi najlepiej w zimnej wodzie, do tego sól... To jedna z nielicznich rzeczy które rzeczywiście przydadzą mi się w życiu, a nie jakieś ułamki. Muszę to zrobić szybko, a jeśli będę mieć szczęście to wyschnie zanim tato wróci.
Niestety pojęcie "szczęście" najwidoczniej jest mi obce. Usłyszałam dźwięk chodzącego silnika w garażu. Cholera. Wrzuciłam ubranie do miednicy, zabrałam torebkę z solą i uciekłam na górę do swojego pokoju. W łazience podetknęłam miednicę pod mały strumień i poczekałam aż trochę się napełni. Wysypałam soli, tak na oko (czyli pewnie z kilogram) i wsunęłam wszystko pod łóżko. Kiedy ojciej wszedł do mojego pokoju, zastał mnie zawiniętą w kołdrę, modlącą się w myślach, by nie zauważył, że nie śpię.
Mówiłam już, że pojęcie szczęścia mnie nie dotyczy?
- Tak myślałem, że nie śpisz - powiedział.
Przekręciłam się na drugi bok, by móc widzieć jego twarz. Moja naburmuszona mina nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia.
- Czego chcesz?
- Jest nowe zlecenie - wyciągnął z kieszeni kawałe papieru i pomachał nim przed moją twarzą.
- A co mi do tego?
- Chcę, żebyś się tym zajęła.
- Że co?! - aż usiadłam. - A-ale czemu ja? Przecież wyraźnie mówiłeś, żebym sobie dała z tym spokój na czas nauki...
Nerwowo bawiłam się rogiem poduszki, kiedy on przyglądał mi się z rozbawieniem. Rzeczywiście, bardzo śmieszne. Doskolane wiedział, że taka święta nie jestem. Sadysta pieprzony.
- To bierzesz tą robotę, czy też nie, Susan Wilson?
Moje prychnięcie było wystarczającą odpowiedzią. W powietrze zostało rzucone zdjęcie. Pochwyciłam je. Przedstawiało ono grupę nastolatków w kolorowych strojach. Wyglądali, jakby szykowali się do walki.
- Znam ich, to ci młodociani bohaterowie z Jump City, prawda? - Mężczyzna skinął głową.
Jeszcze raz spojrzałam na zdjęcie.
Na drugiej stronie nakreślone było "wyeliminować".
Uśmiechnęłam się do siebie. Szykuje się niezła zabawa.

*~*~*

Świętujmy, gdyż Susan napisała rozdział.